Rodney Photography werd onder de naam Fotobureau Bell in 1945 opgericht door zijn opa Ger Kersten. 77 jaar historie levert mooie en aangrijpende verhalen op. In de serie ‘de historie van een Amersfoortse fotograaf’ nemen we jullie mee naar het verleden van een bijzonder fotobedrijf uit Amersfoort. Deze editie:

‘Rodney Kersten, professioneel fotograaf met een rijke fotografie geschiedenis’

We genieten van een lunch in een Woudenbergs hotel. Voordat we beginnen praten we over ons gezamenlijke verleden. Als je familie van elkaar bent zijn er veel verhalen van vroeger om met elkaar te delen. De fotozaak ‘Foto Bell’ komt regelmatig in de verhalen terug. Fotografie zat ‘erin gebakken’ in onze familie. Daar is geen ontkennen aan.

In deel 1 en 2 van dit drieluik over de geschiedenis van Rodney Photography hebben we gesproken over opa Ger en met vader Ronald. Rodney heeft eind jaren 90 het ‘toestel’ overgenomen van Ronald. Rodney Photography in de huidige vorm bestaat sinds 2006.

Als de lunch op is vallen we gelijk in huis met de vraag: ‘Wat is voor jou het allerleukste aan het vak van fotograaf anno 2022’. Het antwoord volgt onmiddellijk. ‘De vrijheid. Die is natuurlijk relatief, maar toen ik begon als fotograaf na mijn studie kwam ik in de zaak en stond op een soort kruising. Ga ik het bedrijfsleven in met de bull die ik had gehaald of niet. En eigenlijk’ zo vervolgt Rodney ‘wist ik al wel dat ik dat niet ging doen en zo kwam ik in de zaak en werd heel snel gegrepen door het vak. Maar dus ook door de relatieve vrijheid van het beroep fotograaf. Camera om de nek en de hort op. Aan de slag’.

Mijn opa en mijn vader waren beide fotografen, met hart en ziel kunnen we best vaststellen. Maar wist Rodney al op jonge leeftijd dat hij fotograaf wilde worden? Het antwoord is verhelderend. ‘Nee, zeker niet. Het was pas in de periode dat ik stage liep vanuit mijn studie bedrijfskunde. Ik woonde een half jaar weer thuis in Amersfoort en kwam uiteraard ook weer in de winkel. Daarnaast had mijn vader heel veel werk en heb ik aangeboden om te helpen. Vrij snel daarna ben ik al zelfstandig foto’s gaan maken. Voornamelijk voor de krant in die tijd. Voor de BDU en de Amersfoortse Courant. En ik vond het ontzettend leuk om te doen’.

‘Eigenlijk’, zo memoreert onze fotograaf ‘is in die tijd de omslag gekomen en zag ik in dat ik echt verder wilde in de fotografie. Ik heb mijn studie succesvol afgerond, en vervolgens ben ik volledig gegrepen door het vak van de fotografie. Na mijn studie bedrijfskunde heb ik met ontzettend veel plezier de fotoacademie gedaan. Dat was voor mij een hele leerzame periode. Vooral omdat ik bezig was met wat ik echt wilde doen: fotograferen’.

We praten nog even door over de studietijd, die toch bepalend is geweest voor de loop van de carrière van Rodney. ‘Bepalend in de zin dat als ik niet was gaan studeren in Groningen ik geen stage was gaan lopen, niet meer thuis had gewoond voor dat half jaar, en daarmee ook niet in de fotografie was gerold’ zo stelt Rodney vast. ‘Met de studie bedrijfskunde doe ik niet veel meer, maar toch heeft die periode me veel gebracht. Veel geleerd en mooie vrienden aan overgehouden’.

We focussen op ‘waarom’. Waarom is die omslag gekomen naar het vak van fotograaf? Rodney antwoord: ‘Het is echt een proces geweest. Zoals aangegeven begonnen tijdens mijn studie. Ik kreeg moeite om mijn studie af te ronden. Uiteindelijk gelukkig wel gelukt. Hard gewerkt en daar ben ik ook echt trots op. Uiteindelijk is het mijn gevoel geweest dat me verder heeft gebracht in de fotografie. Alles wat ik deed, in de zaak, maar ook buiten, met een camera om mijn nek voelde gewoon heel erg goed. Ik ben mijn hart gevolgd’ concludeert Rodney ‘en daar heb ik nooit spijt van gehad’.

Even terug de tijd in. Hoe kijkt Rodney terug op de carrière van opa en Ronald. ‘Opa eigenlijk alleen van foto’s’ begint hij. ‘Bij mijn vader is het anders. Tijdens mijn jeugdperiode was ik er eigenlijk helemaal niet zo mee bezig. Mijn vader heeft altijd hard gewerkt zonder dat ik hem gemist heb. Hij was veel weg en het was regelmatig megahectisch bij ons thuis. Hij leefde echt voor de zaak en voor de fotografie. Dat maakt het des te bijzonderder dat ik hem dus als vader en opvoeder niet gemist heb. Hetzelfde ‘zo geeft Rodney aan ‘geldt voor mijn moeder. Hoewel ze ’s avonds en ’s nachts regelmatig druk was met het samenstellen van trouwalbums’.

‘Een heel tastbaar onderdeel van het werk van mijn vader is een vitrinekastje dat ik nog heb staan. Daarin de toestellen waar opa en mijn vader mee fotografeerde. Heel special voor mij is die Leica waarmee opa in zijn handen zit. Een tastbaar en waardevol onderdeel uit het verleden’ lacht Rodney.

We bespreken de capaciteiten van Ronald als fotograaf. Hoe beoordeeld Rodney de capaciteiten van zijn vader. Het antwoord laat niet lang op zich wachten: ‘De kwaliteiten van mijn vader als fotograaf zijn onwijs goed. Hij had en heeft nog steeds ontzettend veel passie voor het vak. Mijn vader had een oog voor hét moment, en legde die ook prachtig vast. Zeker met persfotografie, en dat is niet onbelangrijk. Mijn vader’ zo vervolgt Rodney ‘moest nog meer vertrouwen op zijn vakmanschap dan nu het geval is, juist omdat hij pas in de donkere kamer het resultaat zag’.

De fotografie-carrière van Rodney is begonnen in de fotozaak aan de Noorderwierweg. Niet veel later is de winkel gesloten en is Rodney verdergegaan in zijn studio en met fotografie op locatie. Is dat een goede keuze geweest? Rodney: ‘De sluiting van de winkel was een natuurlijke gang van zaken. Mijn ouders kwamen op hun pensioenleeftijd. Ik wilde niet door met de winkel. Mijn hart lag daar niet. De beslissing om de winkel te sluiten was dus snel genomen. Het was een hele bewuste keuze en met een feestje hebben we afscheid genomen van de fotozaak’.

Rodney fotografeert nu ruim 20 jaar. Begonnen met spiegelreflex met rolletjes, maar al snel overgestapt op de digitale camera. ‘In eerste instantie moesten we de digitale foto’s nog omzetten voordat we ze naar bijvoorbeeld de krant wilde sturen. Via een modem die echt veel herrie maakte’ lacht hij.

‘Gelukkig is de innovatie als een sneltrein doorgegaan’ geeft Rodney aan. ‘Er was bijna niet tegen aan te investeren. Ik kan nog onze eerste digitale spiegelreflexcamera herinneren. Een Nikon. Onbetaalbaar toestel, maar blij dat we die toen gekocht hebben. De ontwikkeling van die camera’s stond toen echt in de kinderschoenen, maar is in de afgelopen decennia zo ontzettend verbetert. Denk dan bijvoorbeeld aan de kleurweergave en de hoeveelheid ‘ruis’ die ontstaat als je hoog in ISO fotografeert. Ondertussen fotografeer ik met een systeemcamera. De volgende stap in de innovatie. De spiegel is uit de camera verdwenen en biedt weer meer mogelijkheden. In snelheid, kwaliteit en grote van de foto’s. De overstap was even wennen, maar ik ben er blij mee’.

We kijken vooruit. Welke ambities heeft Rodney de komende jaren van zijn loopbaan. Wat zijn de plannen? ‘Op fotografie gebied wil ik steeds mooiere foto’s maken. Ook zou ik hele graag opdrachten in het buitenland willen doen’ begint onze fotograaf zijn antwoord. ‘En ik wil meer voor reclamebureaus gaan werken. Dat is fototechnisch het doel. Uiteraard wil ik daarnaast groeien als ondernemer. Mijzelf nog meer en beter presenteren.

Hoe ziet de verdere toekomst van Rodney Photography eruit? Bestaat er een mogelijkheid dat één of beide dochters het bedrijf overnemen? Rodney: ‘Dat denk ik niet, maar ik hoor het mijzelf zeggen. Als je mijn ouders jaren geleden dezelfde vraag gesteld had hadden ze misschien ook wel gezegd ‘het stopt’. En dat is ook niet gebeurd. Weliswaar in een andere vorm, andere manier, mijn manier. Maar wel voortgezet’.

‘Ik zie wel veel creativiteit bij mijn jongste dochter. In mijn optiek zou ze het zeker kunnen. Maar of ze het wil, we gaan het zien. Ze zijn beide nog aan het zoeken naar wat ze willen in de toekomst. De tijd zal het leren’.

We sluiten af met de vraag ‘heeft jouw carrière je gebracht wat je er vooraf van had bedacht’. Rodney lacht: ‘Ik ben heel erg happy in mijn vak. Het is echt het mooiste beroep van de wereld. En of het me gebracht heeft wat ik verwachte? Ik verwachtte niets …. Ik ben gewoon mijn ding gaan doen. En dan ontvouwt zich daar een pad. En als ik nu terugkijk’ besluit Rodney: ‘ben ik daar uitermate tevreden over’.